Δυο λόγια για το DDC
Στο τμήμα άμεσου διαλόγου της GREENPEACE απασχολούνται εργαζόμενοι οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι με το να βρίσκουν οικονομικούς υποστηρικτές για την οργάνωση. Υπό αυτήν την έννοια, για μια οργάνωση η οποία έχει ως σημαία της την οικονομική της ανεξαρτησία, το πόστο αυτό είναι και το πιο νευραλγικό αφού είμαστε στην ουσία εμείς αυτοί οι οποίοι φέρνουμε λεφτά στην GREENPEACE για να κάνει ό,τι κάνει και να είναι η μεγαλύτερη περιβαλλοντική οργάνωση στην Ελλάδα.
Παρ’όλα αυτά, η τακτική της οργάνωσης εδώ και δέκα χρόνια απέναντι στους εργαζομένους του άμεσου διαλόγου μπορεί να συνοψιστεί στα εξής βασικά σημεία. Οι εργαζόμενοι στο DDC αποτελούν το φθηνό και αναλώσιμο εργατικό δυναμικό το οποίο μάλιστα δουλεύει και στις πιο αντίξοες συνθήκες εργασίας σε σχέση με τους υπόλοιπους εργαζομένους. Σε όλα αυτά τα χρόνια, ελάχιστοι παρέμειναν πάνω από λίγους μήνες αφού από τη μια είχαν να κάνουν με την ολοένα και αυξανόμενη πίεση για αποτελέσματα κι από την άλλη με την τακτική της εργοδοσίας να διώχνει κόσμο πάνω στο δίμηνο αφού πρώτα τον έχει εξαντλήσει σε κάθε επίπεδο. Παρατηρώντας δηλαδή σε βάθος χρόνου την εργοδοτική πολιτική της GREENPEACE θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε ως ένα χρονικό διαρκών απολύσεων, γεγονός το οποίο μπορούσε να επιτευχθεί εύκολα από τη στιγμή που οι εργαζόμενοι στο DDC είναι αφενός οι χειρότερα αμειβόμενοι αλλά και οι μοναδικοί ανασφάλιστοι τόσο σε σύγκριση με τους υπόλοιπους του γραφείου, όσο και σε σύγκριση με τα αντίστοιχα DDC της οργάνωσης διεθνώς.
Μιλάμε λοιπόν για μια μαύρη εργασία με ωρομίσθιο της τάξης των 4,5 ευρώ για τις ώρες που είμαστε στο δρόμο και 3,5 ευρώ για τις ώρες γραφείου χωρίς να δικαιούμαστε στοιχειώδη πράγματα όπως ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ένσημα κλπ. Την ίδια στιγμή, η οργάνωση φρόντιζε να μας υπενθυμίζει τον επαγγελματισμό της απέναντί μας, προσφέροντάς μας απλόχερα προϊσταμένους, εντολές, νόρμες παραγωγικότητας, αυξανόμενες απαιτήσεις στόχων και διαρκή επιτήρηση ώστε να πιάνουμε το budget του κάθε μήνα.
Ιστορικό διεκδικήσεων
Συνειδητοποιώντας τη θέση στην οποία βρισκόμαστε οι εργαζόμενοι στο τμήμα άμεσου διαλόγου, αποφασίσαμε από τις αρχές Μαρτίου 2010 να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας τα καθημερινά μας κοινά προβλήματα και να αναζητήσουμε με τρόπο συλλογικό τη λύση. Φυσικά τα εμπόδια ήταν πολλά. Ένα πρώτο είναι η αντίληψη που επικρατεί γενικώς και η οποία βλέπει αυτούς που δουλεύουν στην ομάδα άμεσου διαλόγου ως εθελοντές ή στην καλύτερη ως ‘τα παιδάκια με τα πορτοκαλί μπλουζάκια’. Ένα δεύτερο ήταν η ευκολία με την οποία μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να μας διώξουν αφού δεν υπήρχε καμιά γραπτή σύμβαση εργασίας. Τέλος, ήταν ότι ήδη πολύς κόσμος είχε φτάσει στα όρια των αντοχών του όσον την παραμονή του στη δουλειά.
Έπειτα από αρκετές μεταξύ μας συζητήσεις αποφασίσαμε τελικά να μείνουμε και να διεκδικήσουμε από κοινού ό,τι μας αντιστοιχούσε, τόσο για μας όσο και για τους υπόλοιπους που θα έρχονταν στο τμήμα μετά από μας. Έτσι, η πρώτη μας κίνηση ήταν να ζητήσουμε ένα ραντεβού με τον διευθυντή και όποιον άλλον αρμόδιο με σκοπό να ζητήσουμε τα εξής: γραπτή σύμβαση εργασίας (στη βάση της σχετικής υπουργικής απόφασης που ορίζει τα μισθολογικά εργαζομένων σε ΜΚΟ), ασφάλιση, ένσημα, τήρηση ωραρίου και αποζημίωση δύο πρόσφατα απολυμένων. Στο ραντεβού που ακολούθησε (Μεγάλη Τετάρτη) λάβαμε τη δέσμευση ότι θα υπάρξει επόμενο ραντεβού στο οποίο θα συζητήσουμε πάνω σε ένα προσχέδιο σύμβασης εργασίας το οποίο θα μας φέρνανε και πάνω στους εξής άξονες: διάρκεια σύμβασης, απαιτήσεις από πλευράς εργοδοσίας για τους στόχους, μισθολογικό, ασφάλιση, ένσημα.
Τη Δευτέρα 5 Απριλίου έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο. Ενώ οι άξονες της συζήτησης ήταν καθορισμένοι από πριν, οι συνολικά τέσσερις υπεύθυνοι που παρήλασαν από μπροστά μας θέλησαν να μας κάνουν σεμινάριο για τα οικονομικά της οργάνωσης και γιατί είναι αδύνατο να ικανοποιήσουν τα αιτήματά μας. Μόλις δηλώσαμε ότι δεν ήρθαμε για να συζητήσουμε για τα οικονομικά της οργάνωσης κι ότι δεν είμαστε ούτε πληρωνόμαστε για οικονομικοί διευθυντές άρχισε από το μέρος τους ο εμπαιγμός («Ξέρετε τί είναι η σύμβαση έργου εσείς;; Αν σας κάνουμε σύμβαση θα παίρνετε λιγότερα από ό,τι τώρα»), οι ειρωνείες («Άντε βγείτε στην αγορά εργασίας να δείτε πώς είναι τα πράγματα»), οι απειλές («Αν συνεχίσετε με αυτό το βιολί θα απολυθείτε όλοι»), που είχαν ως κατάληξη την αξιομνημόνευτη δήλωση: «Ή κάθεστε με τους όρους που σας έχουμε πει και δεν ξανανοίγετε αυτό το θέμα ή έχετε το αναφαίρετο δικαίωμα να παραιτηθείτε. Άλλη επιλογή δεν υπάρχει.» Εδώ να σημειώσουμε ότι την ίδια μέρα (5 Απρίλη) είχαν ξεκινήσει τη δουλειά έξι νέα άτομα τα οποία είχαν προσληφθεί τις προηγούμενες μέρες.
Εμείς από την πλευρά μας, προτάσσοντας τη θέλησή μας να μείνουμε και θεωρώντας αυτονόητο ότι κανείς δεν μπορεί να μας κλείσει το στόμα κάναμε την ίδια μέρα καταγγελία στην επιθεώρηση εργασίας και πήγαμε την επόμενη το πρωί στη δουλειά για να μας πουν πού δουλεύουμε. Εκεί αφού αντιμετωπίσαμε το –στα όρια παραληρήματος- ξέσπασμα της υπεύθυνης του DDC ακούσαμε διά στόματός της την απόλυσή μας: «Παραδώστε τώρα το υλικό σας (μπλουζάκια, φάκελοι κλπ) κι έξω από την πόρτα».Ακολούθησε καταγγελία απόλυσης στην επιθεώρηση και τηλέφωνο από την τελευταία στην οργάνωση όπου ο οικονομικός διευθυντής της GREENPEACE προσπαθούσε μάταια να βγάλει λαγούς από το καπέλο παρουσιάζοντάς μας τη μια ως εθελοντές και την άλλη ως μπλοκάκηδες.
Τελικά αποφασίστηκε να επιστρέψουμε στο γραφείο ώστε να λυθούν άμεσα οι οικονομικές μας διαφορές (αποζημίωση απόλυσης, δεδουλευμένα, δώρα, αργίες κλπ), πράγμα το οποίο κι έγινε δύο μέρες αργότερα όπου αφενός πληρωθήκαμε ό,τι μας αναλογούσε ως υπαγόμενοι στην κατηγορία του διοικητικού προσωπικού κι αφετέρου μας δόθηκαν και τα ένσημα τα οποία αντιστοιχούσαν στην περίοδο εργασίας μας. Λίγες μέρες μετά, με τρόπο ετσιθελικό, η οργάνωση αποφάσισε να παύσει και τους καινούριους εργαζόμενους ώστε, σύμφωνα με ό,τι τους είπαν, να τους επαναπροσλάβουν αργότερα με καλύτερους για αυτούς όρους εργασίας. Στο σημείο αυτό έχουμε φυσικά κάθε λόγο να κρατούμε τις αμφιβολίες μας τόσο για το αν επαναπροσληφθούν άτομα τα οποία έκαναν το έγκλημα να έρχονται σε επαφή με εμάς όσο και για το κατά πόσο θα υπαχθούν όντως στην κατηγορία η οποία αντιστοιχεί στη δουλειά που κάνουν, δηλαδή αυτή του διοικητικού προσωπικού και με σχέση εξαρτημένης εργασίας. Ως προς αυτά επιφυλασσόμαστε για το μέλλον.
Συμπεράσματα-Προοπτικές
Αν από όλον αυτόν τον αγώνα κρατάμε κάτι, είναι κατά τη γνώμη μας τα εξής σημεία. Πρώτον, η συλλογική μας στάση καθ’όλη τη διάρκεια της διεκδίκησης αποτέλεσε το ισχυρότερο όπλο μας απέναντι στην αυθαιρεσία και τις απειλές τους. Άλλωστε, δεν ήταν λίγες οι φορές που προσπάθησαν να μας διασπάσουν είτε ζητώντας κατ’ιδίαν κουβέντες, είτε τάζοντας σύμβαση στους πιο παραγωγικούς. Δεύτερον, πέραν από τις αποζημιώσεις, τα δεδουλευμένα και τα ένσημα που κερδίσαμε, τα οποία για πολλούς από μας ήταν άκρως απαραίτητα, αποδείχθηκε και στην πράξη το πόσο έωλο ήταν το ‘επιχείρημα της απόλυτης νομιμότητας’ με το οποίο τόσο καιρό μας πιπίλιζαν τα αυτιά. (Είμαστε η GREENPEACE και άρα είμαστε απόλυτα νόμιμοι.) Το γεγονός μάλιστα αυτό αποκτά μεγαλύτερη σημασία από τη στιγμή που αποτελεί και ένα προηγούμενο για τις επερχόμενες διεκδικήσεις των νέων εργαζομένων σε περίπτωση που δεν τους δοθεί η σύμβαση που τους αντιστοιχεί.
Απρίλης 2010,
Απολυμένοι της Greenpeace