163 χρόνια πριν στη Νέα Υόρκη, οι εργάτριες στην κλωστοϋφαντουργία εξεγέρθηκαν διεκδικώντας μείωση των ωρών εργασίας και εξίσωση των μισθών τους με εκείνους των ανδρών. Παρά τις ομαδικές απολύσεις που ακολούθησαν και το ότι η εξέγερση του 1857 βάφτηκε στο αίμα, οι εργάτριες που συμμετείχαν, συνέχισαν τον αγώνα τους για χειραφέτηση, οργανώνοντας το πρώτο εργατικό σωματείο γυναικών δύο χρόνια αργότερα. Πλέον, η 8η Μαρτη “γιορτάζεται” παγκοσμίως ως Ημέρα της Γυναίκας, με τρόπο ωστόσο, που επιβεβαιώνει και αναπαράγει τα επιβεβλημένα από την πατριαρχία έμφυλα στερεότυπα και που αποριζοσπαστικοποιεί το χαρακτήρα της ως ημέρα αναφοράς στους συλλογικούς αγώνες και τα γυναικεία κινήματα.
Σήμερα, στο έδαφος της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, η θέση των γυναικών και των θηλυκοτήτων στους χώρους εργασίας όχι μόνο παραμένει δυσμενής, αλλά επιδεινώνεται συνεχώς. Μισθολογικό χάσμα, ελαστικές μορφές εργασίας, απλήρωτη οικιακή εργασία, απολύσεις εγκύων και νέων μητέρων, έμφυλοι αποκλεισμοί και σεξιστικές συμπεριφορές συνθέτουν το σκηνικό της καθημερινής εργασιακής μας πραγματικότητας. Ταυτόχρονα, περιστατικά σεξουαλικών παρενοχλήσεων και έμφυλης βίας (λεκτικής/σωματικής/ψυχολογικής) στους χώρους δουλειάς πληθαίνουν. Ενώ η κοινωνική πίεση που μας ασκείται και οι πολλαπλοί ρόλοι στους οποίους καλούμαστε να ανταποκριθούμε στην προσωπική και την εργασιακή μας ζωή ήδη μας εξαντλούν, επιπλέον χρειάζεται να αποδεικνύουμε καθημερινά ότι είμαστε “καλές στη δουλειά μας”, ότι “αξίζουμε να πληρωνόμαστε”, ότι μπορούμε να ανταποκριθούμε στο ρόλο της super woman που μας επιβλήθηκε.
Οι γυναίκες και οι θηλυκότητες, οι μετανάστριες, τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα που εργαζόμαστε σε ΜΚΟ, εργαζόμαστε επισφαλώς, εντατικοποιημένα και υπό το φόβο της απόλυσης. Συνήθως, αναγκαζόμαστε να υπογράφουμε πολλαπλές, επαναλαμβανόμενες συμβάσεις ορισμένου χρόνου, ενώ αρκετά συχνά υποχρεούμαστε σε ελαστικές μορφές εργασίας (πχ μπλοκάκι) και αυτασφάλιση. Επιπλέον πληθαίνουν τα περιστατικά απολύσεων νέων μητέρων κατά τη διάρκεια άδειας μητρότητας, κάνοντας ξεκάθαρο το γεγονός ότι οι ΜΚΟ -παρά το σαθρό ανθρωπιστικό προσωπείο που προβάλλουν- δεν αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα της ευρύτερης εργασιακής βαρβαρότητας.
Όλα τα παραπάνω δε θα σταματήσουν, αν δεν τα σταματήσουμε εμείς.
Για τις 8 Μάρτη δε θέλουμε ευχές, λουλούδια και σοκολάτες. Μέχρι την άρση κάθε έμφυλης διάκρισης και την εξάλειψη βίας και καταπίεσης στην εργασία, στο σπίτι και στο δημόσιο χώρο, επιλέγουμε να επανοικειοποιηθούμε τη μέρα και τον αγωνιστικό της χαρακτήρα. Επιλέγουμε να διεκδικούμε συλλογικά, να προτάσσουμε την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς, αλλά και σε κάθε έκφανση της κοινωνικής και προσωπικής μας ζωής
Διεκδικούμε:
-Μόνιμη και σταθερή δουλειά – Κατάργηση των ελαστικών μορφών εργασίας -Εξάλειψη μισθολογικών διακρίσεων και κάθε διάκρισης λόγω ταυτότητας φύλου/σεξουαλικού προσανατολισμού -Αδιαπραγμάτευτη προστασία του δικαιώματος στη μητρότητα -Καμία ανοχή στην έμφυλη βία
ΚΑΛΟΥΜΕ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΤΙΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΕ ΜΚΟ ΣΤΗN ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ 8 ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΙΣ 12:00 ΣΤΗΝ ΠΛ.ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ, ΟΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ, ΣΥΓΚΡΟΤΩΝΤΑΣ ΚΟΙΝΟ ΜΠΛΟΚ ΚΑΙ ΜΕ ΑΛΛΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ.
ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΕ ΤΕΤΡΑΩΡΗ ΠΑΝΑΤΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ 8 ΜΑΡΤΙΟΥ 12:00-16:00