Το Σωματείο Βάσης Εργαζομένων σε ΜΚΟ αποτελεί το πανελλαδικό συνδικαλιστικό όργανο των εργαζομένων σε όλες τις ΜΚΟ, ανεξάρτητα από την ειδικότητά τους. Όργανο λήψης αποφάσεων του είναι η ανοιχτή, εβδομαδιαία συνέλευση, που στηρίζεται και τροφοδοτείται από την ισότιμη, αδιαμεσολάβητη και ενεργή συμμετοχή των εργαζομένων. Η συνέλευση είναι ανοιχτή σε όλους τους εργαζόμενους που δεν έχουν διευθυντικές θέσεις, ρόλους που επηρεάζουν το καθεστώς και τους όρους εργασίας ή έχουν εξουσία απέναντι σε άλλες συναδέλφισσες.
Η απεργία στις 19 Μάρτη είναι η δεύτερη μετά από εκείνη της 1ης Νοέμβρη 2018 που προέκυψε από το συντονισμό κλαδικών, πρωτοβάθμιων σωματείων και σωματείων βάσης. Η απεργία αυτή οργανώθηκε μέσα από διαδικασίες από τα κάτω, στις οποίες συνάδελφοι και συναδέλφισσες προσπαθούν να συλλογικοποιήσουν τις ανάγκες και τα προβλήματά τους, στο πλαίσιο της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης, μακριά από τη λογική της ανάθεσης και την αυθεντία των ειδικών. Με αυτό το τρόπο επιλέγουμε να πάρουμε στα χέρια μας τις τύχες μας και οργανώνουμε τις αντιστάσεις μας απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία και την εκμετάλλευση των ζωών μας από τα αφεντικά στο βωμό του κέρδους.
Από αυτή μας τη θέση συλλογικοποιούμαστε απέναντι σε ζητήματα κοινά με όλες τις εργαζόμενες και επιπλέον έχουμε να αντιμετωπίσουμε και προβλήματα που προκύπτουν από το ιδιότυπο καθεστώς της εργασίας σε ΜΚΟ. Οι εργοδοσίες των ΜΚΟ “καινοτομούν” στην παγίωση ενός καθεστώτος εργασιακής γαλέρας, εφαρμόζοντας πάνω μας κάθε είδος εντατικοποιημένης και ελαστικής εργασίας. Χρησιμοποιώντας ως πρόφαση τον άλλοτε ανθρωπιστικό, άλλοτε περιβαλλοντικό, άλλοτε κοινωνικό χαρακτήρα της εργασίας , προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν είμαστε εργαζόμενοι με δικαιώματα, αλλά κάποιου είδους συνεργάτες ή “έμμισθοι εθελοντές”, επενδύοντας στην υπερεκμετάλλευσή μας και παραβιάζοντας κάθε εργατική νομοθεσία. Η εργασία στις ΜΚΟ παρουσιάζεται σαν μία προσωρινή κατάσταση, οι υπηρεσίες παρέχονται με –διαρκώς μετακυλιόμενη– ημερομηνία λήξης και οι εργαζόμενες βρίσκονται σε ένα καθεστώς επισφάλειας και αβεβαιότητας με ολιγόμηνες, επαναλαμβανόμενες
συμβάσεις, καθυστερίσεις πληρωμών, ομαδικές απολύσεις, βλαπτικές μεταβολές συμβάσεων και μη
αναγνώριση του πραγματικού καθεστώτος εργασίας(απόκρυψη του εξαρτημένου χαρακτήρα της εργασίας μας, μη αναγνώριση του ότι καλύπτουμε πάγιες και διαρκείς ανάγκες). Η αναλωσιμότητά μας ως εργαζόμενες περιορίζει ακόμα περισσότερο τα περιθώρια συλλογικοποίησής μας και αντίδρασης απέναντι στα αποτελέσματα των πολιτικών που επιλέγουν να εφαρμόσουν οι εργοδοσίες μας.
Ως εργαζόμενοι και εργαζόμενες, στην πλειοψηφία μας προσληφθήκαμε μετά το 2015 από τις ΜΚΟ, για να εργαστούμε στην κάλυψη των αναγκών όσων εγκλωβίστηκαν στη χώρα εξ αιτίας της συμφωνίας ΕΕ- Τουρκίας, ανάγκες τις οποίες τα κράτη της περιοχής και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί εκμεταλλεύονται κατά βούληση, στα πλαίσια γεωπολιτικών ανταγωνισμών. Θεωρούμε σημαντικό να πούμε ότι το κράτος, οι διοικήσεις των ΜΚΟ και οι χρηματοδότες τους, που φέρουν και την ευθύνη της διαχείρισης των αναγκών των προσφύγων/μεταναστριών, δεν έχουν καμία σχέση με εμάς, που, υπό τις πιο επισφαλείς, εντατικοποιημένες και αυθαίρετες εργασιακές συνθήκες, προσφέρουμε την εργασία μας σε ένα ολοένα και πιο εχθρικό περιβάλλον.
Ενώ, ήδη, οι συνθήκες διαβίωσης για πρόσφυγες/μετανάστριες και αιτούντες άσυλο στην Ελλάδα ήταν δραματικές, το τελευταίο διάστημα βρισκόμαστε μπροστά σε μια ακόμη κλιμάκωση της αντιμεταναστευτικής πολιτικής του ελληνικού κράτους, με την αναστολή του δικαιώματος στην αίτηση ασύλου, σχέδια για δημιουργία και νέων κλειστών στρατοπέδων συγκέντρωσης, αποκλεισμό από κάθε μορφή παροχής υπηρεσιών για τις χιλιάδες εγκλωβισμένων αιτούντων άσυλο, απελάσεις και πραγματικά δολοφονικά πυρά στα σύνορα, χερσαία και θαλάσσια. Παράλληλα με το κλείσιμο των συνόρων, την επίθεση στην ελεύθερη μετακίνηση και την αυτοδιάθεση και τη βάρβαρη καταστολή προσφύγων/μεταναστριών, φασιστικά τάγματα εφόδου έχουν αρχίσει να πραγματοποιούν ρατσιστικές και βίαιες επιθέσεις στα νησιά και στον Έβρο, στοχοποιώντας πρόσφυγες/μετανάστριες, δημοσιογράφους, εργαζόμενες σε ΜΚΟ και άτομα που στέκονται στο πλευρό των μεταναστών/προσφυγισσών. Στις δεκάδες επιθέσεις που καταγράφονται τα τελευταία 24ωρα συμπεριλαμβάνονται προπηλακισμοί, απειλές και
σωματική βία εναντίον συναδέλφων, αλληλέγγυων και εθελοντριών, εμπρησμοί δομών αλληλεγγύης, στέγασης και εκπαίδευσης, τραμπουκισμοί πολιτών που “μοιάζουν” να εργάζονται σε ΜΚΟ.
Απέναντι σε αυτά, ως ΣΒΕΜΚΟ αναλαμβάνουμε τον ρόλο μας σαν κομμάτι του κόσμου που αγωνίζεται. Διεκδικούμε σταθερές και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας. Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας σε πρόσφυγες/μετανάστριες και διεκδικούμε ελεύθερη μετακίνηση και χαρτιά για όλους/ες. Δεν ανεχόμαστε και οργανωνόμαστε ενάντια σε κάθε φασιστική επίθεση. Στεκόμαστε αλληλέγγυα στο πλευρό κάθε συναδέλφου που στοχοποιείται λόγω της εργασίας του. Απαιτούμε από τις εργοδοσίες των ΜΚΟ να αναλάβουν τις ευθύνες τους για την ασφάλεια των εργαζομένων στο πεδίο, ως θεσμικά υπεύθυνοι. Παλεύουμε για κοινούς αγώνες ντόπιων, εργαζομένων και μεταναστριών για ζωή και αξιοπρέπεια, ενάντια στον εκφασισμό της κοινωνίας.
Συμμετέχουμε στην απεργία στις 19 Μάρτη
Καλούμε σε κεντρική απεργιακή συγκέντρωση-διαδήλωση στην Αθήνα :: Χαυτεία, 12μ.
και σε απεργιακή συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη :: Καμάρα, 11πμ
Καμία εργαζόμενη-Κανένας μετανάστης μόνη/μόνος του
Αυτοοργάνωση – Αλληλεγγύη – Αντίσταση
