Η οργάνωση Solidarity Now είναι μια τυπική περίπτωση μκο του προσφυγικού που εδώ και καιρό προχωρά σε κλείσιμο ή/και συρρίκνωση δομών και προγραμμάτων, με τους εργαζόμενους-ες να αντιμετωπίζουν μαζικές απολύσεις , ανατροπές συμβάσεων, μειώσεις μισθών, εντατικοποίηση εργασιακών συνθηκών, πιέσεις και εκβιασμούς.
Σαν κάθε επιχείρηση που φροντίζει τα συμφέροντά της, η SN από το 2015 ως σήμερα, είδε στη λεγόμενη “προσφυγική κρίση” τις ευκαιρίες μιας νέας οικονομικά ανθηρής αγοράς υπηρεσιών (“ανθρωπιστικές” τις βάφτισαν) κι έπεσε με τα μούτρα για μερίδιο από την πίτα των τεράστιων ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων. Στήνει διάφορα φανφαρόνικα προγράμματα και στη συνέχεια αποδεικνύεται πάντα αδιάφορη και ανίκανη να προστατεύσει τόσο τις θέσεις εργασίας όσο και τους ευάλωτους ανθρώπους που διατυμπανίζει ότι εξυπηρετεί. Γιατί οι ανάγκες γίνονται ορατές μόνο όταν εξυπηρετούν τη χρηματοδότηση ενός συγκεκριμένου προγράμματος, και όχι το αντίθετο που θα έπρεπε να συμβαίνει.
Όπως και οι υπόλοιπες μκο, εκφράζει το νεοφιλελεύθερο αντεργατικό εταιρικό μοντέλο που χτίζεται σταθερά σε όλους τους εργασιακούς κλάδους. Αυτό μεταξύ άλλων περιλαμβάνει: απόλυτη ιεραρχική διαστρωμάτωση με στελέχη με παχυλούς μισθούς και ευφάνταστους τίτλους (συντονιστές, line managers, υπεύθυνοι προγραμμάτων) και χαμηλόμισθους εργαζόμενους πρώτης γραμμής, επισφάλεια, καλλιέργεια κλίματος διαχωρισμού και ανταγωνισμού μεταξύ των εργαζόμενων, και μια στάση “αποφασίζομεν και διατάζομεν” που στοχεύει να εκβιάζει την συνθήκη βιοπορισμού των εργαζόμενων από την εργασία τους.
Πιο συγκεκριμένα :
Η SN κατείχε μεγάλη μερίδα του λέοντος στο χρηματοδοτούμενο από αμιγώς ευρωπαϊκούς πόρους πρόγραμμα φιλοξενίας αιτούντων άσυλο σε διαμερίσματα (ΕΣΤΙΑ). Το 2020 αποφάσισε να αποσυρθεί από το πρόγραμμα και απέλυσε όλες τις εργαζόμενες-ους διαφόρων ειδικοτήτων, πάνω από 100 άτομα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Κάποιοι δούλευαν από την αρχή του προγράμματος επί συνεχή 4 χρόνια και ήταν μεγαλύτερης ηλικίας με δυσκολία να ενταχθούν ξανά στην αγορά εργασίας. Όσοι-ες έχουν εργαστεί σε πρόγραμμα φιλοξενίας έχουν βιώσει τα εξαντλητικά ωράρια, τα on call, τα έκτακτα περιστατικά νύχτα και αργίες, την επαγγελματική εξουθένωση, τις ατέλειωτες ώρες συνοδείας των φιλοξενούμενων σε νοσοκομεία και δημόσιες υπηρεσίες, κλπ. Καθόλου όμως δεν ίδρωσε το αυτί της διοίκησης να προσπαθήσει να απορροφήσει εργαζόμενες σε άλλες θέσεις και προγράμματα της οργάνωσης.
Το καλοκαίρι 2021 η SN προχώρησε στην απόλυση του μισού σχεδόν προσωπικού από το Κέντρο Αλληλεγγύης, γνωστό ως φρουραρχείο ( 11 εργαζόμενες-οι με μία εξ’αυτών να πρέπει να αλλάξει σύμβαση σε 6ωρη για να μην απολυθεί ). Οι περισσότεροι-ες εργάζονταν 5 και 4 χρόνια στην ίδια θέση και είχαν συμβάλλει τα μέγιστα στην ανάπτυξη της δομής με την αδιαμφισβήτητη επαγγελματική τους επάρκεια. Από τις 7 δε γυναίκες, οι 4 ήταν μονογονεϊκές μητέρες, ενώ υπήρχαν δύο εργαζόμενοι με σοβαρή χρόνια πάθηση. Παρά το κλίμα προσωπικού εκφοβισμού και ΄΄διαίρει και βασίλευε΄΄ που προσπαθούσαν συνέχεια οι υπεύθυνοι να διασπείρουν, οι εργαζόμενοι αντέδρασαν με μεταξύ τους συναντήσεις, συλλογική επιστολή διαμαρτυρίας και απαίτηση συνάντησης με την διοίκηση. Η μοναδική προσχηματική απάντηση από πλευράς διοίκησης ότι οι απολύσεις οφείλονται στη μειωμένη χρηματοδότηση του Κέντρου, δεν έπεισε κανέναν και δεν απάντησε τα πολλά και κρίσιμα ζητήματα που έθεσαν οι εργαζόμενοι. Οι απολύσεις ήταν επιλεκτικές και άδικες με μοναδικό σκοπό αφ’ενός να ξεφορτωθούν τους εργαζόμενους (ανάμεσά τους και μέλη του σβεμκο) που δεν ήταν ευθυγραμμισμένοι με τα κακώς κείμενα των υπηρεσιών και των υπευθύνων κι αφετέρου να αποστειρώσουν τη συγκεκριμένη δομή που την οδηγούν κι αυτή με μαθηματική ακρίβεια σε κλείσιμο.
Δεκάδες απολύσεις έγιναν και στα κεντρικά γραφεία της Αθήνας όπου αποψιλώθηκαν ολόκληρα τμήματα και σε προγράμματα ανά την περιφέρεια.
Κι ερχόμαστε στο σήμερα.
Τις μέρες των πρόσφατων εορτών οι εργαζόμενοι-ες των διαμερισμάτων ημιαυτόνομης διαβίωσης ανηλίκων (πρόγραμμα SIL Βήμα_Βήμα), έλαβαν τηλεφωνική ειδοποίηση ότι το πρόγραμμα θα κλείσει τον ερχόμενο Μάρτιο κι ότι θα αλλάξουν οι συμβάσεις σε μηνιαίες με μείωση μισθού κατά 15%. Έπεσε πάλι το γνωστό επιχείρημα ότι δε φτάνουν τα λεφτά και το εκβιαστικό δίλημμα ότι, αν δεν υπογράψουν τις νέες συμβάσεις με μείωση, θα απολυθούν. Οι συναδέλφισσες-οι δεν συναίνεσαν και αρνήθηκαν να υπογράψουν. Υπερασπίστηκαν ενωμένοι τα κοινά εργασιακά τους συμφέροντα με συνεχείς συζητήσεις και συντονισμό μεταξύ τους, και επίσης αρνήθηκαν τον τεχνητό διχασμό ανάμεσα σε φροντιστές και άλλες ειδικότητες, που επιχειρούσε να τους περάσει η διοίκηση υποτιμώντας την εργασιακή θέση και τα δικαιώματα των φροντιστών. Τα αιτήματά τους, που έθεσαν στην συνάντηση με την διοίκηση, παρουσία σωματείου που απευθύνθηκαν οι εργαζόμενες, ήταν, όπως έγραψαν οι ίδιες στην ανακοίνωσή τους:
- Καμία απόλυση εργαζόμενου
- Συμβάσεις αορίστου για όσους εργαζόμενους το δικαιούνται στην παρούσα φάση
- Τρίμηνες συμβάσεις χωρίς μείωση μισθών μέχρι την επικείμενη λήξη του προγράμματος το Μάρτιο του 2022
- Συνέχιση της εργασιακής σχέσης με απορρόφηση σε νέα προγράμματα της οργάνωσης
Και συνεχίζουν : “ήταν φανερή η στάση της διοίκησης να αποκλείσει από τη συνάντηση το σωματείο των εργαζομένων με την πρόφαση ότι δεν χωράνε τρίτοι στην επίλυση ενός «εσωτερικού ζητήματος». Μετά τη λήξη της συνάντησης αργότερα το βράδυ ακολούθησαν αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα εκβιαστικού χαρακτήρα στους εργαζόμενους όπου ασκήθηκε πίεση ώστε να υπογραφούν άμεσα οι συμβάσεις”.
Οι εργοδοσίες παρουσιάζουν ως «εσωτερικά ζητήματα» τις αντεργατικές τους αποφάσεις για να κρύψουν ότι είναι κοινά ταξικά εργασιακά μας ζητήματα ως εργαζόμενοι βάσης και γιατί τους φαίνεται αδιανόητο να έχουν απέναντί τους τη συλλογική φωνή των εργαζόμενων. Τα σωματεία έχουν κατακτημένο και αναφαίρετο δικαίωμα να παρεμβαίνουν στις εργατικές διεκδικήσεις με τους εργοδότες, και στέκονται αγωνιστικά και αλληλέγγυα δίπλα στους εργαζόμενους. Αλλά βέβαια η αγωνία της συγκεκριμένης εργοδοσίας, όπως όλων, είναι να αποσπά τη συναίνεση σιωπηρά και χωρίς αντιδράσεις και να μένει άθικτο το δημόσιο προφίλ του δσ και της οργάνωσης.
Στις συναντήσεις που ακολούθησαν οι εργαζόμενοι-ες επανέφεραν τα αιτήματά τους και η διοίκηση συνέχισε τους εκβιασμούς, προσπαθώντας συνεχώς να αποφύγει το σωματείο.
Το σβεμκο στηρίζει τον δίκαιο αγώνα των συναδέλφων-ισσων στο πρόγραμμα SIL και προτάσσει την αλληλεγγύη και την συλλογική δράση για να εμποδίσουμε την ανεργία και την φτωχοποίηση που μας οδηγούν οι εργοδοτικές επιθέσεις. Αυτά που συντελούνται στη SN είναι κοινός τόπος για τις εργαζόμενες-ους σε όλες τις μκο του προσφυγικού και θα ενταθούν. Κάθε φορά που απειλούνται τα εργασιακά δικαιώματα συναδέλφων μας, μας αφορά όλους κι όλες το ίδιο. Είναι ένα ντόμινο απολύσεων, μειώσεων μισθών, ελαστικών όρων, εντατικοποίησης και αυταρχικής συμπεριφοράς, που μόνο αν σταθούμε ενωμένοι και ανυποχώρητοι η μία δίπλα στον άλλον μπορούμε να αντιμετωπίσουμε. Να επικοινωνήσουμε και να συντονιστούμε σε ισότιμη και αμοιβαία βάση, να οργανώσουμε συλλογικά τις απαντήσεις μας για την εργασία που δικαιούμαστε και την αξιοπρέπεια που αξίζουμε. Η συναδελφική αλληλεγγύη αποδυναμώνει την εργοδοτική ασυδοσία και χτίζει τη συλλογική δύναμη και αντίσταση των εργαζόμενων.
Καμία απόλυση στη Solidarity Now και σε καμία μκο. Δεν είμαστε συνεργάτες να έχουμε ευθύνη για τις χρηματοδοτήσεις, οι εργοδότες που παίρνουν τις χρηματοδοτήσεις να διασφαλίσουν τις θέσεις εργασίας.
Καμία μείωση μισθού. Είμαστε χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι που η εργασία είναι το βιοποριστικό μας μέσο. Να μειωθούν οι παχυλοί μισθοί των διοικήσεων και των μανατζαραίων.
Συμβάσεις αορίστου χρόνου με πλήρη εργασιακά δικαιώματα για όλους-ες. Δεν θα ζούμε με την ομηρία και την επισφάλεια των μηνιαίων ανανεώσεων. Οι υπηρεσίες που παρέχουμε καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες των προσφυγισσών/μεταναστών.
Αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης και κοινωνική μέριμνα για προσφύγισσες/μετανάστες. Δεν θα επιτρέψουμε σε κράτος και μκο να κανονικοποιήσουν τον αποκλεισμό και την εξαθλίωση των ανθρώπων που είναι σε ανάγκη.