11 Μαΐου 2011, ημέρα γενικής απεργίας, χιλιάδες απεργοί διαδηλωτές βγαίνουν ξανά στο δρόμο ενάντια στα αντεργατικά και αντικοινωνικά μέτρα που προωθούν το κράτος σε συνεργασία με το ΔΝΤ, την ΕΕ και το ντόπιο κεφάλαιο. Η απάντηση του κράτους είναι για ακόμα μια φορά η δολοφονική βία. Ορδές των ΜΑΤ εφορμούν εναντίον του πιο αιχμηρού κομματιού των κοινωνικών αντιστάσεων. Συνελεύσεις γειτονιάς, ταξικά σωματεία βάσης, αναρχικές συλλογικότητες, όλοι και όλες αυτοί/ες που αγωνίζονται και οργανώνονται από τα κάτω, βρίσκονται στο στόχαστρο της δολοφονικής μανίας των ΜΑΤ. Οι δυνάμεις καταστολής, εκτελώντας ένα οργανωμένο σχέδιο, περικυκλώνουν τους διαδηλωτές, ψεκάζουν εξ επαφής με χημικά, χτυπούν με το πίσω μεταλλικό μέρος των γκλοπ, χρησιμοποιούν ακόμα και τους ατομικούς τους πυροσβεστήρες ως δολοφονικά όπλα. Απολογισμός της επίθεσης εκείνης είναι 100 περίπου διαδηλωτές να καταλήξουν σε νοσοκομεία της Αττικής οι περισσότεροι με τραύματα στο κεφάλι. Ένας εξ αυτών χάνει την σπλήνα του από τον ξυλοδαρμό. Σοβαρότερα όλων βρίσκεται χτυπημένος ο συνάδελφος καιμέλος του ΣΒΕΜΚΟ, Γιάννης Καυκάς. Ο Γιάννης δέχτηκε πολλαπλά χτυπήματα στο κεφάλι με πυροσβεστήρα, από αστυνομικούς, που του προκάλεσαν μεγάλο επισκληρίδιο αιμάτωμα. Με τη βοήθεια διαδηλωτριών και διαδηλωτών απομακρύνεται από το σημείο της επίθεσης και καταφέρνει να φτάσει στο νοσοκομείο σε προθανάτια κατάσταση, σύμφωνα με το ιατρικό ανακοινωθέν. Πέφτει σε κώμα, χειρουργείται και παραμένει σε κρίσιμη για την ζωή του κατάσταση, νοσηλευόμενος στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Γενικού Νοσοκομείου Νίκαιας.
ΕΓΚΛΗΜΑ ΧΩΡΙΣ ΘΥΤΗ
Κανείς δεν κατηγορείται για τίποτα. H αυτεπάγγελτη εισαγγελική έρευνα μπαίνει στο αρχείο, χωρίς να αποδοθεί καμία ευθύνη. Παρά το πλήθος των μαρτυριών και των στοιχείων, το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Αθηνών έκρινε ότι δεν συντρέχουν σοβαρές ενδείξεις για να παραπεμφθούν στο ακροατήριο τα 17 ένστολα καθάρματα, κατηγορούμενα για βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη καθώς σύμφωνα με το σκεπτικό του απαλλακτικής απόφασης «δεν προέκυψε κάποιο συγκεκριμένο στοιχείο, ενδεικτικό έστω του άγνωστου δράστη και του αντικειμένου από το οποίο προήλθε ο τραυματισμός». Οι επίδοξοι δολοφόνοι του Γιάννη βρίσκονται ακόμα στον δρόμο, αδειάζοντας καταλήψεις, εισβάλλοντας σε σπίτια, ξυλοκοπώντας και εξευτελίζοντας περαστικούς, και είναι ακόμα οπλισμένοι και επικίνδυνοι με πλήρη κάλυψη του κράτους, έτοιμοι να διαφυλάξουν την αιματοβαμμένη “κανονικότητά” του.
Μαϊος 2021, το σκεπτικό της απόφασης του απαλλακτικού βουλεύματος του Συμβούλιου Πλημμελειοδικών ανατρέπεται από το σκεπτικό του βουλεύματος του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών. Πιο συγκεκριμένα, τα αποδεικτικά στοιχεία που αγνόησε με κραυγαλέο αδιαφανή τρόπο το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών κρίθηκαν ως επαρκή και απολύτως τεκμηριωμένα από το Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών, καθώς όπως αναφέρεται στο σκεπτικό της υπ’ αρ 3947/2021 απόφασης «αποδείχθηκε η αδιάκριτη χρήση βίας από τους αστυνομικούς σε διαδηλωτές, τους οποίους χτυπούσαν με τα γκλομπ κανονικά ή ανάποδα και με τα πόδια, ενώ παράλληλα ψέκαζαν με τις φυσούνες επάνω στα πρόσωπά τους. Επίσης, αυτόπτης μάρτυρας κατέθεσε ότι οι άνδρες των ΜΑΤ τους επιτέθηκαν και από τις δύο πλευρές με ιδιαίτερο μένος και αγριότητα, χρησιμοποιώντας τα γκλομπ τους ανάποδα και χτυπώντας διαδηλωτές στο σώμα και στο κεφάλι».
Για τον Γιάννη η απόφαση έκρινε ότι «ο αστυνομικός έπληξε τον ενάγοντα, με ιδιαιτέρως βαρύ αντικείμενο της εξάρτησής του, χτυπώντας τον με σφοδρότητα και ένταση από πίσω, άρα χωρίς ο ενάγων να διαθέτει ορατότητα ή δυνατότητα ελάχιστης ανταπόκρισης, και μάλιστα σε εξαιρετικά ευπαθές και ζωτικό σημείο του σώματός του, όπως είναι το κεφάλι. Η εν λόγω συμπεριφορά του αστυνομικού οργάνου όχι μόνο παραβιάζει το καθήκον του για τη διασφάλιση της δημόσιας τάξης, της ασφάλειας και της σωματικής ακεραιότητας του πολίτη, αλλά πληροί και την ειδική υπόσταση του εγκλήματος της βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης. Κατόπιν αυτών, θεμελιώνεται η αστική ευθύνη του εναγόμενου Ελληνικού Δημοσίου».
Η συγκεκριμένη απόφαση, μετά από 10 χρόνια αναμονής, δικαίωσε τον Γιάννη, τεκμηριώνοντας την ευθύνη του Δημοσίου για υπέρμετρη αστυνομική βία και επιδίκασε το ποσόν των 50.000 ευρώ ως αποζημίωση για την ηθική βλάβη που υπέστη.
Ως εργαζόμενοι και εργαζόμενες στις ΜΚΟ, που δουλεύουμε κάτω από αντίξοες συνθήκες, σε καθεστώς διαρκούς επισφάλειας καιβρισκόμαστε συχνά, δίπλα στις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, γνωρίζουμε καλά ότι η βία, ακόμα και η δολοφονική βία αποτελεί δομικό στοιχείο του κράτους και του κεφαλαίου. Η καταδίκη χιλιάδων ψυχών στις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης των στρατοπέδων συγκέντρωσης στα νησιά και στην ενδοχώρα·ο κοινωνικός αποκλεισμός καιοι περιορισμοί στην εργασία και στην εκπαίδευση· οι εξώσεις από τα διαμερίσματα ακόμα και για εγκύους ή και για οικογένειες με μικρά παιδιά· οι δυσκολίες στις διαδικασίες ασύλου και οι αντιμεταναστευτικές πολιτικές· οι αυτοκτονίες λόγω της ανέχειας, της ματαίωσης και της απελπισίας· τα βασανιστήρια στα αστυνομικά τμήματα και στις φυλακές και ο παρατεταμένος εγκλεισμός ακόμα και για ασυνόδευτους ανήλικους πρόσφυγες· οι παράνομες επαναπροωθήσεις (pushback) στον Έβρο και στο Αιγαίο και οι σχεδόν καθημερινοί πνιγμοί προσφύγων,προσφυγισσών, μεταναστριών και μεταναστών στη προσπάθεια τους να προσεγγίσουν τις ελληνικές ακτές· όλα τα παραπάνω είναι όψεις της ίδιας αυτής δολοφονικής κρατικής βίας και η εντατικοποίηση του φαινομένου στις μέρες μας αποτελεί στρατηγική επιλογή του ελληνικού κράτους και της Ε.Ε.
Η ολομέτωπη επίθεση του κράτουςκαι του κεφαλαίου δεν σταματά στους προσφυγικούς και στους μεταναστευτικούς πληθυσμούς που έρχονται για να γλυτώσουν από την πείνα και τον πόλεμο. Αντίθετα επεκτείνεται ενάντια στην κοινωνία της εργασίας, στα πληβειακά κοινωνικά στρώματα όπως Ρομά, τοξικοεξαρτημένες-οι, άστεγες-οι, σεξεργάτριες-ες, σε όσες και όσους αγωνίζονται, σε όσους και όσες δεν ταιριάζουν στην κανονικότητά τους.
Ήδη μετά τον τελευταίο ανασχηματισμό, τη σκυτάλη του δόγματος καταστολής και μηδενικής ανοχής του πρώην υπουργού Δημόσιας Τάξης Μ. Χρυσοχοϊδη, την πήρε επάξια ο Τ. Θεοδωρικάκος και μέσα σε έναν χρόνο οι αφηνιασμένοι και ντοπαρισμένοι από την ακροδεξιά ρητορική της κυβέρνησης πραίτορές του, δολοφονήσαν δύο Ρομά τον Νίκο Σαμπάνη στο Πέραμα και τον δεκαεξάχρονο Κώστα Φραγκούλη στη Θεσσαλονίκη. Δεν είναι, λοιπόν, υπερβολή να πούμε ότι η κανονικότητα αυτή μυρίζει θάνατο.
Στις 7 Μαρτίου του 2023 εκδικάζεται στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών, η έφεση του Ελληνικού Δημοσίου κατά της απόφασης, με σκοπό την αναγνώριση της ευθύνης του κράτους στην απόπειρα δολοφονίας του Γιάννη Καυκά. Στον αγώνα αυτό βρισκόμαστε δίπλα του. Ως σωματείο βάσης, που παλεύουμε για ένα συνδικαλισμό οργανωμένο από τα κάτω, βασισμένο στις συλλογικές μας οριζόντιες διαδικασίες, αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας ως μέρος αυτών που δέχτηκαν την επίθεση εκείνη. Στην θέση του Γιάννη θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε και οποιαδήποτε από εμάς.
Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΥΚΑ ΗΤΑΝ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ
ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ (ΛΟΥΪΖΗΣ ΡΙΑΝΚΟΥΡ 85, ΜΕΤΡΟ ΠΑΝΟΡΜΟΥ)
ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 7 ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΙΣ 9:00ΠΜ
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ
- ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
• ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ