Η 1η Μάη του 2023 ήταν μια μουντή μέρα. Όχι μόνο γιατί ο καιρός, συννεφιασμένος και βροχερός, έμοιαζε να απειλεί όσες, όσους και όσα είχαν διάθεση να κατέβουν στην Πρωτομαγιάτικη πορεία αλλά πολύ περισσότερο λόγω της τρέχουσας συγκυρίας όσον αφορά τον κόσμο της εργασίας.Παρόλα αυτά, σε μια περίοδο κατά την οποία η επίθεση του κράτους και των αφεντικών κορυφώνεται:
- με νέες αντεργατικές νομοθεσίες (νόμος 4808/2021)
- διεύρυνση των πολιτικών φτωχοποίησης (αλματώδης αύξηση πληθωρισμού)
- περιστολή εργασιακών δικαιωμάτων (επέκταση καθεστώτος επισφάλειας-ολιγόμηνων συμβάσεων)
- αύξηση της καταστολής, είτε θεσμικής (μητρώο εργαζομένων σε ΜΚΟ), είτε αστυνομικής (επιθέσεις σε μπλοκ σωματείων)
- γενίκευση των πολιτικών που δημιουργούν κοινωνική και οικονομική ανισότητα
η απάντηση μας στη μουντάδα των ημερών, δεν μπορεί να είναι άλλη από τη ζωντάνια της συλλογικής μας παρουσία στον δρόμο!
Με αυτό το σκεπτικό η (κάθε άλλο παρά αυτονόητη κρίνοντας από την τρέχουσα κατάσταση του σωματείου) παρουσία του ΣΒΕΜΚΟ στην πορεία της 1ης Μάη, κρίθηκε ως απαραίτητη από τη συνέλευση μας. Γιατί τα εργατικά σωματεία αποτελούν το σημαντικότερο ανάχωμα στις αντεργατικές πολιτικές, γιατί οι απεργίες μας είναι το μετερίζι όπου σφυρηλατείται η ταξική συνείδηση, γιατί οι πορείες μας είναι η έκφραση της συλλογικής δύναμης και αποφασιστικότητας των εργαζομένων όπου γης, γιατί έχουμε όλους τους λόγους του κόσμου για να κατεβαίνουμε στο δρόμο!
Αν ισχύει η έκφραση «το πιο βαθύ σκοτάδι τη νύχτα είναι λίγο πριν την αυγή», τότε δικαιούμαστε να θεωρούμε ότι η σημερινή ζοφερή, όχι μόνο για τα εργασιακά θέματα, πραγματικότητα θα φτάσει σύντομα στο τέλος της. Το σημαντικότερο όμως είναι, να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό δεν θα γίνει αν εμείς δεν εργαστούμε προς αυτή την κατεύθυνση. Γιατί βρίσκεται αποκλειστικά στο δικό μας χέρι η δυνατότητα να επισπεύσουμε το τέλος της. Η παρουσία του ΣΒΕΜΚΟ στη φετινή πρωτομαγιάτικη πορεία, με το πανό μας και τη συγκρότηση οργανωμένου μπλοκ, είναι μέρος της συλλογικής μας προσπάθειας να αναμετρηθούμε με τον φόβο, να ανατρέψουμε τη λογική της απάθειας και να συμβάλουμε μαζί με συναδέλφους και εργαζόμενους άλλων κλάδων στο γκρέμισμα του διάχυτου ζόφου που επιβάλλουν κράτος και αφεντικά. Κάπως σαν ένα πρώτο αχνό χάραγμα της αυγής ….
Η αλληλεγγύη ήταν, είναι και θα είναι το όπλο των λαών ενάντια σε όλους του πολέμους των αφεντικών!
Αυτοοργανωμένοι, μαζικοί, εργατικοί αγώνες από τα κάτω για να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα της τάξης μας.
Δεν δίνουμε τίποτα, τα θέλουμε όλα!