(Scroll down for English version)
Τον Ιούνιο του 2013 η ΜΚΟ ΜΕΤΑδραση απέλυσε εκδικητικά εργαζόμενη διερμηνέα και μέλος του ΣΒΕΜΚΟ, η οποία είχε εργαστεί ανασφάλιστη επί δύο χρόνια στη ΜΚΟ. Η εργαζόμενη κατέθεσε αγωγή, διεκδικώντας αναγνώριση εξαρτημένου εργασίας, τη μετατροπή των 16(!) συνεχόμενων συμβάσεών της σε αορίστου χρόνου και την ακύρωση της απόλυσής της, ως εκδικητικής και συνέπεια των προηγούμενων διεκδικήσεών της για ασφάλιση και έγκαιρη καταβολή δεδουλευμένων.
Πέντε χρόνια αργότερα, το Εφετείο έρχεται να επιβεβαιώσει την πρωτόδικη απόφαση που δικαίωνε πλήρως την εργαζόμενη. Η απόλυσή της κρίθηκε άκυρη, ενώ το δικαστήριο υποχρεώνει τη ΜΚΟ σε καταβολή ασφαλιστικών εισφορών, μισθών υπερημερίας και επαναπρόσληψη της εργαζόμενης.
Ο αγώνας της συναδέλφου ήταν από την αρχή κοινός αγώνας όλων μας. Όλων όσοι αντιμετωπίζουμε την εργοδοτική αυθαιρεσία μεταμφιεσμένη σε επίκληση στο αίσθημα αλληλεγγύης μας, τις εκδικητικές απολύσεις που βαφτίζονται «μη ανανέωση σύμβασης», την κάθετη ιεραρχία που παρουσιάζεται ως «συνεργατικότητα» και «οικογένεια». Είναι η απάντηση στην προσπάθεια τρομοκράτησης όσων εργαζομένων διεκδικούν και στους αυτόκλητους «ανθρωπιστές» που «στο όνομα» κάθε πρόσφυγα, άστεγου ή τοξικοεξαρτημένου μας εγκαλούν υποκριτικά για έλλειψη ευαισθησίας.
Η εργοδοσία της ΜΚΟ εξαπέλυσε μια άνευ προηγουμένου επίθεση στο πρόσωπο της συναδέλφου, το ήθος και την ίδια την εργασία της, σε μια προσπάθεια να κάμψει παραδειγματικά την εργαζόμενη και το ΣΒΕΜΚΟ, καθώς και να προλάβει μελλοντικές αντιδράσεις στο εσωτερικό της. Με πείσμα δε και παρά την αρχική καταδίκη της από το Πρωτοδικείο και το ΙΚΑ, εξακολούθησε να απασχολεί δεκάδες εργαζομένους/-ες χωρίς ασφάλιση ή να τους υποχρεώνει να αυτασφαλισθούν (είναι εξάλλου γνωστή η πεποίθηση της εργοδοσίας ότι το «ΙΚΑ είναι μια απάτη»). Η διοίκηση δεν παύει να καθυστερεί συχνά και επί μήνες την καταβολή δεδουλευμένων, ενώ όποιος/-α αντιδρά, απλώς «δεν ανανεώνεται». Όλα αυτά βέβαια, δεν εμποδίζουν θεσμικούς φορείς να βραβεύουν την εργοδοσία για το “έργο“ της ή να αναθέτουν στη ΜΕΤΑδραση έργα του Δημοσίου, παρά την τελεσίδικη πλέον καταδίκη της για σωρεία παραβιάσεων της εργατικής και ασφαλιστικής νομοθεσίας.
Σε έναν κλάδο, όπου παραδοσιακά οι όροι εργασίας ήταν πιο «ευέλικτοι» και οι εργοδοσίες θεωρούσαν ότι απολαμβάνουν το απυρόβλητο, η απόφαση του Εφετείου αναγνωρίζει για πρώτη φορά την ύπαρξη πάγιων και διαρκών αναγκών, καταρρίπτει τη ρητορική περί απασχόλησης «συνεργατών» που δεν υπόκεινται σε εργοδοτικές εντολές και αναγκάζει τη ΜΚΟ σε συμμόρφωση με την εργατική και ασφαλιστική νομοθεσία. Θυμίζει δε ότι και τα εργασιακά, ανθρώπινα δικαιώματα είναι και ας μη φέρνουν χρηματοδοτήσεις…
Για αυτό η νίκη της συναδέλφου μας αφορά όλους και όλες και πρέπει να αποτελέσει μέσο για την όξυνση των ταξικών διεκδικήσεων στον κλάδο, τόσο για τους/τις εργαζόμενους/-ες, όσο και για τους αποδέκτες των υπηρεσιών. Για το ΣΒΕΜΚΟ είναι σαφές πως η εργοδοτική αυθαιρεσία δεν απαντάται μέσω της ατομικής διαπραγμάτευσης, αλλά με συλλογικούς αγώνες στους χώρους εργασίας. Οι αγώνες μας δεν σταματούν εδώ, ούτε περιορίζονται στις αίθουσες των δικαστηρίων.
Μέχρι:
- Την αναγνώριση του πραγματικού καθεστώτος εργασίας μας
- Την εξασφάλιση όρων αξιοπρέπειας για τους εργαζομένους/-ες και τις ευάλωτες ομάδες που εξυπηρετούμε
- Το σεβασμό της εργατικής και ασφαλιστικής νομοθεσίας
- Τη συμμόρφωση της ΜΚΟ ΜΕΤΑδραση με τις δικαστικές αποφάσεις εναντίον της
Appeal Court sentence against NGO METAdrasi for violation of labor and insurance law.
In June 2013, the NGO METAdrasi proceeded to the punitive dismissal of an interpreter employee and member of SVEMKO (Base Union for NGO workers), who had worked in the NGO uninsured for two years. The employee launched a lawsuit against the NGO demanding the recognition of her work’s real status, the conversion of her 16(!) consecutive fixed term contracts into indefinite contract and the annulment of her dismissal as punitive (for her previous demands for insurance and timely payment).
Five years later, the Appeal Court confirms the High Court decision which fully vindicated the employee. Her dismissal was judged invalid while the court dictates that the NGO proceed to the payment of the insurance levy, delinquency salaries and the employee’s re-recruitment.
Our colleague’s fight has been a collective one since the beginning. It has been a fight from all of us who have been confronted with our employer’s arbitrariness –all the while presented as a duty of ‘solidarity’- punitive dismissals which are named ‘contract non-renewals’, strict hierarchy which is presented as ‘collaboration’ and ‘being a family’. Our fight is the answer to those self-named ‘humanitarian’ employers who accuse us of lack of sensitivity towards ‘vulnerable’ refugees, homeless or addicts and who attempt to terrorize the employees who stand up for their rights.
The management of the NGO has launched an unprecedented attack against the employee, her ethos and the quality of her work itself in an effort to paradigmatically intimidate the employees and SVEMKO as well as prevent future objections. What is more, despite its initial sentence by the High Court and IKA, it insisted on employing dozens of employees without insurance and forcing them into self-insurance (besides their belief that ‘IKA is a fraud’ is well known). The management repeatedly delays, sometimes for months, employees’ payment while those who react are simply ‘not renewed’. These practices, however, have not stopped state institutions from awarding the management for its ‘contribution’ or assign to METAdrasi state projects despite the NGO’s final sentence for multiple violations of labor and insurance law.
In a sector where work conditions have traditionally been more flexible and managements have believed that they can enjoy immunity, the decision of the Appeal Court recognizes for the first time the existence of fixed and constant needs, deconstructs the discourse about employment of ‘partners’ who are not subject to employer’s orders and obliges the NGO to behave in accordance to labor and insurance law.
This is why our colleague’s victory is everybody’s matter and can fuel the climax of the demands from the employees and recipients of the services alike. For SVEMKO, it is clear that the employers’ arbitrariness cannot be answered with individual negotiations but rather through common fights in the workplace. Our fight does not stop here, nor is it restricted to the court’s room.
We demand:
- The recognition of the real status of our work
- Dignity for employees and the vulnerable people we support
- The adherence to labor and insurance law
- The compliance of the NGO METAdrasi to the court decisions against it