11 Μαΐου 2011, ημέρα γενικής απεργίας, χιλιάδες απεργοί διαδηλωτές βγαίνουν ξανά στο δρόμο ενάντια στα αντεργατικά και αντικοινωνικά μέτρα που προωθούν το κράτος σε συνεργασία με το ΔΝΤ, την ΕΕ και το ντόπιο κεφάλαιο. Η απάντηση του κράτους είναι για ακόμα μια φορά η δολοφονική βία. Ορδές των ΜΑΤ εφορμούν εναντίον του πιο αιχμηρού κομματιού των κοινωνικών αντιστάσεων. Συνελεύσεις γειτονιάς, ταξικά σωματεία βάσης, αναρχικές συλλογικότητες, όλοι και όλες αυτοί/ες που αγωνίζονται και οργανώνονται από τα κάτω, βρίσκονται στο στόχαστρο της δολοφονικής μανίας των ΜΑΤ. Οι δυνάμεις καταστολής, εκτελώντας ένα οργανωμένο σχέδιο, περικυκλώνουν τους διαδηλωτές, ψεκάζουν εξ επαφής με χημικά, χτυπούν με το πίσω μεταλλικό μέρος των γκλοπ, χρησιμοποιούν ακόμα και τους ατομικούς τους πυροσβεστήρες ως δολοφονικά όπλα. Απολογισμός της επίθεσης εκείνης είναι 100 περίπου διαδηλωτές να καταλήξουν σε νοσοκομεία της Αττικής οι περισσότεροι με τραύματα στο κεφάλι. Ένας εξ αυτών χάνει την σπλήνα του από τον ξυλοδαρμό. Σοβαρότερα όλων βρίσκεται χτυπημένος ο συνάδελφος και μέλος του ΣΒΕΜΚΟ, Γιάννης Καυκάς. Ο Γιάννης δέχτηκε πολλαπλά χτυπήματα στο κεφάλι με πυροσβεστήρα, από αστυνομικούς, που του προκάλεσαν μεγάλο επισκληρίδιο αιμάτωμα. Με τη βοήθεια διαδηλωτριών και διαδηλωτών απομακρύνεται από το σημείο της επίθεσης και καταφέρνει να φτάσει στο νοσοκομείο σε προθανάτια κατάσταση, σύμφωνα με το ιατρικό ανακοινωθέν. Πέφτει σε κώμα, χειρουργείται και παραμένει σε κρίσιμη για την ζωή του κατάσταση, νοσηλευόμενος στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Γενικού Νοσοκομείου Νίκαιας.
9 χρόνια μετά, η αυτεπάγγελτη εισαγγελική έρευνα έχει κλείσει οριστικά χωρίς ποτέ να αποδοθεί καμία ευθύνη. Παρά το πλήθος των μαρτυριών και των στοιχείων κανείς δεν κατηγορείται για τίποτα. Οι επίδοξοι δολοφόνοι του Γιάννη βρίσκονται ακόμα στον δρόμο, αδειάζοντας καταλήψεις, εισβάλλοντας σε σπίτια, ξυλοκοπώντας και εξευτελίζοντας περαστικούς και είναι ακόμα οπλισμένοι και επικίνδυνοι με πλήρη κάλυψη του κράτους, έτοιμοι να διαφυλάξουν την αιματοβαμμένη “κανονικότητα” του.
Ως εργαζόμενοι και εργαζόμενες στις ΜΚΟ που βρισκόμαστε συχνά δίπλα στις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες γνωρίζουμε καλά ότι η βία, ακόμα και η δολοφονική βία αποτελεί δομικό στοιχείο του κράτους. Οι πνιγμοί στο Αιγαίο, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στα νησιά και την ενδοχώρα, τα βασανιστήρια στα αστυνομικά τμήματα και τις φυλακές δεν έπαψαν ποτέ. Η εντατικοποίηση του φαινομένου στις μέρες μας αποτελεί δε στρατηγική επιλογή του κράτους. Η άρνηση υγειονομικής περίθαλψης σε χιλιάδες πρόσφυγες/προσφύγισσες, μετανάστες/μετανάστριες μέσω άρνησης έκδοσης
ΑΜΚΑ, το στρίμωγμα χιλιάδων ψυχών σε απάνθρωπες συνθήκες που οδηγούν τους ανθρώπους στην αυτοκτονία, τα σχέδια για πλωτά φράγματα που θα μετατρέψουν το Αιγαίο σε τάφο για ακόμα περισσότερους ανθρώπους, είναι όψεις της ίδιας αυτής δολοφονικής κρατικής βίας. Δεν είναι υπερβολή λοιπόν να πούμε ότι η κανονικότητα αυτή μυρίζει θάνατο.
Στις 27 Φλεβάρη εκδικάζεται στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών η αγωγή του συναδέλφου Γιάννη Καυκά εναντίον του Ελληνικού Δημοσίου με σκοπό την αναγνώριση της ευθύνης του κράτους στην απόπειρα δολοφονίας του. Στον αγώνα αυτό βρισκόμαστε δίπλα του. Ως σωματείο βάσης, που παλεύουμε για ένα συνδικαλισμό οργανωμένο από τα κάτω, βασισμένο στις συλλογικές μας οριζόντιες διαδικασίες, πέρα και έξω από κομματικά επιτελεία αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας ως μέρος αυτών που δέχτηκαν την επίθεση εκείνη. Στην θέση του Γιάννη θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε και οποιαδήποτε από εμάς.
Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΥΚΑ ΗΤΑΝ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ
· ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
· ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ
ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΣΑΒΒΑΤΟ 22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 12:00,
ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ