Πώς είναι να δουλεύεις για την «τέταρτη καλύτερη ΜΚΟ στον κόσμο»; // How does it feel like to work for “the fourth best NGO in the world”?

(English version below)

Σπόιλερ αλέρτ!! Η εργασία στην DRC χαρακτηρίζεται από επισφάλεια, κατακερματισμό των εργαζομένων σε εργαζόμενα διαφορετικών ταχυτήτων, προώθηση της απομόνωσης και στοχοποίηση όσων αντιδρούν στην εργοδοτική αυθαιρεσία.

Την άνοιξη του 2021, ξαφνικές και μαζικές απολύσεις ήρθαν να ταράξουν τα εργασιακά νερά της τέταρτης καλύτερης ΜΚΟ στον κόσμο. Έκλεισαν βεβιασμένα οι δομές του Σκαραμαγκά και του Λαυρίου, δυο από τα τρία στρατόπεδα κράτησης μεταναστών/μεταναστριών στα οποία δραστηριοποιούταν η οργάνωση στην Αττική, με το μεγαλύτερο ποσοστό των εργαζόμενων να μένει χωρίς δουλειά. Καθώς η παρουσία του DRC Greece στα στρατόπεδα κράτησης μετανα(στρι)ών του Σχιστού θα συνέχιζε κανονικά, τα εργαζόμενα που επρόκειτο να απολυθούν κλήθηκαν να κάνουν αίτηση για ανοιχτές θέσεις εργασίας εκεί, σε περίπτωση που ήθελαν να συνεχίσουν να εργάζονται. Τα εργαζόμενα που δεν έκαναν αίτηση για ανοιχτές θέσεις, απολύθηκαν – κάποια με προειδοποίηση και μειωμένη αποζημίωση και άλλα χωρίς προειδοποίηση και ολόκληρη αποζημίωση – ενώ πολλά από αυτά κλήθηκαν να επιστρέψουν μέχρι το οριστικό κλείσιμο του στρατοπέδου κράτησης μετανα(στρι)ών του Σκαραμαγκά.

Λίγο καιρό αργότερα, και ενώ η ομάδα των εργαζομένων στο στρατόπεδο κράτησης μετανα(στρι)ών του Σχιστού είχε ήδη οριστικοποιηθεί, η διεύθυνση ενημέρωσε το προσωπικό του πεδίου ότι το Δεκέμβριο θα διακοπεί η χρηματοδότηση από τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης, που μέχρι τότε χρηματοδοτούσε όλα τα προγράμματα που έτρεχαν στα στρατόπεδα κράτησης μετανα(στρι)ών. Τον Ιούλη του 2021, μαζί με τις επικείμενες μαζικές απολύσεις των δύο στρατόπεδα κράτησης μετανα(στρι)ών (Λαυρίου και Σκαραμαγκά), η διοίκηση ανακοινώνει την διακοπή της χρηματοδότησης των μεταφορών του προσωπικού με βαν στο στρατόπεδο κράτησης μετανα(στρι)ών του Σχιστού ως μόνο στρατόπεδο κράτησης μετανα(στρι)ών δραστηριοποιήσης του DRC στην Αττική.

Μετά από τις αντίστοιχες διεκδικήσεις του προσωπικού, η Διεύθυνση αποφάσισε να κάνει δώρο στα εργαζόμενα κάθε μήνα αφορολόγητα κουπόνια των 100 ευρώ μηνιαία για εστιατόρια και σουπερμάρκετ, ενώ βασίστηκε στις διαθέσεις των εργαζόμενων με αυτοκίνητα που θα μπορούσαν να μεταφέρουν και τα συνάδελφα στο Σχιστό.

Ταυτόχρονα, η Διεύθυνση διατείνονταν ότι προσπαθεί με νύχια και με δόντια να βρει έκτακτη  χρηματοδότηση συγκεκριμένα για την ομάδα Προστασίας του Ευάλωτου Πληθυσμού, με μειωμένο προσωπικό παρ’όλα αυτά. Προκειμένου μάλιστα να μην αναλάβει την ευθύνη των έξτρα επικείμενων απολύσεων,που θα αφορούσαν την ομάδα Προστασίας, τα εργαζόμενα ερωτήθηκαν σε διμερείς συναντήσεις υπό την παρουσία του τμήματος Ανθρώπινου Δυναμικού, εάν έχουν βρει αλλού δουλειά ή ενδιαφέρονται να συνεχίσουν στην οργάνωση, με την πρόφαση ότι δεν θέλουν να διακόψουν την συνεργασία μαζί τους, αλλά πρέπει να γνωρίζουν σε ποια άτομα μπορούν να βασίζονται. Οι συγκεκριμένες συναντήσεις χαρακτηρίζονταν από αοριστία σχετικά με το εργασιακό ζητούμενο και απαγορεύτηκε στα εργαζόμενα να μοιραστούν οποιαδήποτε πληροφορία με συνάδελφα που δεν θα ήταν μέλη της καινούριας ομαδας Προστασίας. Υπό αυτές τις αδιευκρίνιστες διαδικασίες συμφωνιών,η διοίκηση δεν ανακοίνωσε ποτέ κριτήρια επιλογής των εργαζομένων που θα απολυθούν και αυτών που θα συνεχίσουν να εργάζονται στο νέο σχήμα.Την ίδια περίοδο περίπου, όλα τα εργαζόμενα του DRC Greece κλήθηκαν να συμμετάσχουν εθελοντικά σε προτάσεις χρηματοδότησης, σαν μια «πρόκληση» που θα βελτίωνε τις επαγγελματικές τους δεξιότητες.

Ενώ λοιπόν, τα εργαζόμενα βίωναν μια καθημερινότητα απολύσεων, αυξημένων καθηκόντων και πίεσης, αλλά και συνεχών αλλαγών, είτε στο πλαίσιο της παροχής υπηρεσιών, είτε στις εσωτερικές διαδικασίες της οργάνωσης, ανακοινώθηκε στις αρχές του νέου έτους ότι τα κουπόνια που υποθετικά καλύπτουν τα έξοδα μετακίνησης των εργαζόμενων μειώθηκαν στα 40 ευρώ μηνιαίως – και ενώ την ίδια στιγμή η βενζίνη και τα είδη πρώτης ανάγκης είχαν ήδη αυξηθεί. Τα εργαζόμενα απάντησαν δυναμικά στην απόφαση αυτή, εξηγώντας πως τους είναι αδύνατον είτε να μεταφέρονται με δικά τους μέσα και έξοδα καθημερινά, κάτι που ήδη συνέβαινε από τις αρχές Ιουλίου, είτε να ξοδεύουν 3 ώρες την ημέρα για τη μεταφορά τους στη δουλειά με τη δημόσια συγκοινωνία και αναλύοντας τα ρίσκα και τους κινδύνους που προκύπτουν με αυτό το μοντέλο λειτουργίας. Άλλωστε, προέκυπτε μεγάλη ανάγκη αναφοράς των κινδύνων, αφού η Διεύθυνση είχε υπάρξει απούσα και αδιάφορη σε συνθήκες σοβαρής έκθεσης των εργαζόμενων.Στιβαρό παράδειγμα αποτελεί η παρουσία των εργαζόμενων στο Σχιστό την ημέρα που σχεδόν ολόκληρη η Αττική αποκλείστηκε από το χιονιά, με το προσωπικό να αποφασίζει από μόνο του να αποσυρθεί από το στρατόπεδο κράτησης μετανα(στρι)ών και να γυρίσει στα σπίτια του, αξιοποιώντας τον κώδικα επικοινωνίας του DRC για τις περιπτώσεις που υπάρχει έκθεση σε κίνδυνο.

Η απάντηση που δόθηκε στα εργαζόμενα ήταν ανεπαρκής, η στάση της Διεύθυνσης αδιάλλακτη, ενώ στοχοποιήθηκαν συγκεκριμένα μέλη του προσωπικού και υποτιμήθηκε η συλλογική απόφαση του προσωπικού του πεδίου. Ταυτόχρονα, στις άλλες περιοχές της Ελλάδας, όπου δραστηριοποιείται το DRC, ακολουθούνται διαφορετικές – και καλύτερες πρακτικές – όπως η μεταφορά του προσωπικού στα στρατόπεδα κράτησης μετανα(στρι)ών με βαν ή οχήματα της οργάνωσης με πληρωμένες βενζίνες, αλλά και η ενσωμάτωση του χρόνου μεταφοράς στο ωράριο εργασίας.

Το κερασάκι στην τούρτα της εργασιακής εκμετάλλευσης ήρθε με την αλλαγή των καθηκοντολογίων στα λιγοστά εργαζόμενα που έχουν μείνει στην ομάδα Προστασίας, τέσσερις μήνες μετά την αλλαγή της χρηματοδότησης και, συνεπώς, τις αλλαγές στους στόχους του συγκεκριμένου προγράμματος. Τα νέα καθηκοντολόγια συμπυκνώνουν πολλαπλές θέσεις εργασίας σε μία, απαιτώντας από τα εργαζόμενα να ανταποκριθούν σε καθήκοντα για τα οποία ποτέ δεν έκαναν αίτηση ή συμφώνησαν να προστεθούν στην καθημερινή εργασία τους. Πριν καν ερωτηθεί σχετικά, η Διεύθυνση ανακοίνωσε πως όποιο εργαζόμενο δεν συμφωνεί με το νέο του καθηκοντολόγιο θα απολυθεί στο τέλος του Απριλίου, το οποίο και έγινε.

Να σημειώσουμε πως όλες αυτές οι αλλαγές του τελευταίου έτους στις εργασιακές συνθήκες των συναδέλφων/σων που εργάζονται στο πεδίο, δεν αναφέρονται, φυσικά, με οποιονδήποτε τρόπο στις εργασιακές συνθήκες των υψηλότερων στελεχών της οργάνωσης, τα οποία απολαμβάνουν μιας ευνοϊκότατης μεταχείρισης, χωρίς να επηρεάζονται από τις περικοπές και τις μειώσεις των χρηματοδοτήσεων και απουσιάζοντας πλήρως από το πεδίο και από απολύσεις, αποποιούμενα την οποιαδήποτε ευθύνη τους αντιστοιχεί.

Επειδή λοιπόν έτσι μοιάζει να δουλεύεις στην “τέταρτη καλύτερη ΜΚΟ στον κόσμο”, επειδή γνωρίζουμε ότι είτε το αφεντικό σου βρίσκεται στην καλύτερη, είτε στη χειρότερη πεντάδα, δεν έχει δικαίωμα να περιφρονεί τις ανάγκες των εργαζόμενων, να αναδεικνύει το ταξικό του προνόμιο εις βάρος τους και να μετακυλύει τις ευθύνες στις πλάτες τους, διεκδικούμε και θα διεκδικούμε τα αυτονόητα, μέχρι να τα κερδίσουμε.

(English version)

Spoiler Alert!!! Working in DRC is characterized by precarity, fragmenting the workforce into two-tier employees, promotion of isolation and targeting of the ones that react to the employer’s arbitrariness.

In spring 2021, sudden and massive dismissals changed the working environment in Attica DRC, which is touted as the globally “fourth best NGO” to work for.

DRC operates in three migrants’ detention camps in the Attica region: Skaramangas, Lavrio and Schisto. In short notice, Skaramagas and Lavrio closed down, leaving the majority of the employees without a job. Since DRC’s operations at Schisto would continue, employees that were about to be dismissed were given the choice to apply for vacancies there in case they wanted to keep on working with DRC. Those who did not apply were arbitrarily dismissed – some of them were notified and received reduced compensation, others were not notified and received the entire sum[1] – whilst a number of them were asked to return to work until the final closure of Skaramangas.

After the team of employees at Schisto got finalized, the management informed the field staff that International Organization for Migration (IOM), that up to then was funding DRC’s operations at the sites, would stop its funding in December. Together with the upcoming numerous dismissals at Schisto, it was also announced that the transportation from Athens to Schisto and back would be ceased. After the staff’s respective demands, the management decided to offer a 100euro monthly tax-free voucher for restaurants and supermarkets, taking advantage of the staff’s willingness to use their cars and carpool with their colleagues to the camp and back.

At the same time, the management was claiming to be fighting tooth and nail in order to secure urgent funding specifically for the continuation of the Protection Team, albeit with reduced staff. In an attempt to avoid the responsibility for the upcoming dismissals, the management, along with the HR, called the employees to one-to-one meetings, where, under the pretense of knowing who they could count on in the future, asked the employees whether they had found another job or they would be willing to stay with the organization. These discussions contained no specific information about the working positions and conditions and staff was not allowed to share this information with other colleagues that would not continue working for the new project. Moreover, the management never shared the criteria behind the dismissals. And as for the -yet to be secured- funding, around that time, all DRC employees were invited to voluntarily seek participate in funding proposals themselves, which was framed as a “challenge” that would improve their professional skills.

While the employees were experiencing a daily working life full of dismissals, increased tasks, pressure and constant changes -either in the internal policies of the organization or in the context of the services they were providing- it was announced, in the beginning of 2022, that the vouchers that were supposed to cover the transportation costs would be reduced to 40 euros per month – while at the same time fuels and essentials’ prices had been increased. The employees reacted to this, explaining that it was impossible for them to cover the transportation needs with their own means – which had been happening already – and costs and to spend 3 hours per day to go to work by the public transportation and analyzing the risks and dangers that occur by this modality.The need to report the dangers and risks occurred as the management had been absent and careless in employees’ serious exposing incidents. The most serious was when the staff had to stay at Schisto the day that Attica was blocked due to the severe snowfall. It was then that the staff decided to use their right to withdraw, according to DRC’s code of conduct, to get back to their houses. The response given by the management was insufficient, their position was uncompromising, while specific employees were targeted, and the collective decision was devaluated. At the same time, in other areas of Greece, where DRC operates, different and better practices are applied; staff’s transportation on-site by DRC vans or vehicles with paid fuels and inclusion of the transportation hours to the working hours.

The final straw of the working exploitation came with the job descriptions’ changes for the few employees of the Protection team, four months after the funding, and the scope of the program, had changed. The new job descriptions compact multiple working positions in one, demanding from the employees to respond to tasks they did not sign up for or agreed to be added to their everyday workload. Even before anyone asked them, the management announced that any employee who does not consent to the new job description will be dismissed in the end of April, which happened.

Remarkably, all these changes in the working conditions of the field staff are in total contrast with the working conditions of the higher-level management members, that experience a whole different working condition, not being affected by the cuts of the funds, and being fully absent from the field and the dismissals, shying away from their responsibilities.

This is how it feels like to work for the “fourth best NGO in the world”. Either in the top or bottom five, however, no company in the world has the right to undermine employees’ needs, to flex its class privilege at their expense and to foist on them its responsibilities. We will continue to fight for our rights, until they are respected.